Początki pomocy społecznej w Polsce sięgają XII wieku i wiązały się ściśle z działalnością zakonów i stowarzyszeń religijnych. Pierwsze uregulowania prawne dotyczące dobroczynności publicznej zostały opracowane w Rzeczypospolitej pod koniec XVIII w. Następnie przez okres ponad 120 lat funkcjonowały trzy różne systemy pomocniczości uzależnione od poszczególnych zaborców. Dopiero jednak po I wojnie światowej uchwalona przez sejm 16 sierpnia 1923 r. ustawa o opiece społecznej nałożyła na związki komunalne samorządu terytorialnego obowiązek pomocy najbardziej potrzebującym. Artykuł 2 ustawy stanowił, że „Opieka społeczna obejmuje w szczególności:
- opiekę nad niemowlętami, dziećmi i młodzieżą, zwłaszcza nad sierotami, półsierotami, dziećmi zaniedbanemi, opuszczonemi, przestępnemi oraz zagrożonemi przez wpływy złego otoczenia;
- ochronę macierzyństwa;
- opiekę nad starcami, inwalidami, kalekami, nieuleczalnie chorymi, upośledzonymi umysłowo i wogóle nad niezdolnymi do pracy;
- opiekę nad bezdomnemi ofiarami wojny i szczególnie ciężko poszkodowanemi;
- opiekę nad więźniami po odbyciu kary;
- walkę z żebractwem, włóczęgostwem, alkoholizmem i nierządem;
- pomoc instytucjom opiekuńczym prywatnym i współdziałanie z niemi.”
Po wybuchu II wojny światowej zadania z zakresu powszechnej opieki społecznej były wykonywane przez Ogólnopolski Komitet Samopomocy (OKS), który działał do 31 marca 1941 r. W latach 1945-1990 pomoc społeczna, zwana opieką społeczną przechodziła różne etapy. Zlikwidowano wiele przytułków, kuchni i noclegowni wywodzących się z okresu międzywojennego. Wzrost forsowanej z przyczyn ideologicznych aktywizacji zawodowej kobiet przysparzał też coraz większe trudności w zapewnieniu właściwej opieki nad dziećmi i niepełnosprawnymi członkami rodziny. W roku 1974 przyjęty został do realizacji program rozwoju zawodowej służby socjalnej (rozwój kadry pracowników socjalnych). Decyzja ta podyktowana była koniecznością zwiększenia opieki środowiskowej z uwagi na wzrastającą liczbę osób starszych, niepełnosprawnych oraz wymagających opieki. Rozwój tej służby podyktowany był również względami ekonomicznymi, bowiem stosowanie profilaktyki i opieki środowiskowej było tańsze od pomocy instytucjonalnej (np. domów opieki społecznej).
Wraz z wprowadzeniem w Polsce głębokich reform systemu zabezpieczenia społecznego uchwalona została w listopadzie 1990 roku nowa ustawa o pomocy społecznej. Ustawa kładła nacisk na rozwój form pomocy niematerialnej, wprowadziła pracę socjalną oraz różne formy poradnictwa. Do realizacji celów pomocy społecznej na szczeblu lokalnym (gminnym) zostały powołane ośrodki pomocy społecznej. Zmienione zostały wyraźnie cele pomocy społecznej. Termin opieka społeczna zastąpiono terminem pomoc społeczna. Zmiana ta miała zaakcentować innych charakter pomocy społecznej. W terminie opieka zawarte jest bowiem bierne podejście do osoby, którą należy otoczyć opieką, a wręcz wyręczać. Pod pojęciem pomoc kryją się nieco inne wartości. Osoba jest wspierana, ale nie wyręczana, ma współdziałać w rozwiązywaniu sytuacji problemowej.
W obecnie obowiązującej ustawie z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej jeszcze mocniej akcentuje się wielokierunkowe działania. Osoba korzystająca ze wsparcia staje się partnerem. Ma za zadanie aktywnie uczestniczyć w rozwiązywaniu jej sytuacji życiowej, a pracownik socjalny ma pomagać w realizacji wspólnie założonego celu. Ustawa daje też wyraźną możliwość współdziałania z organizacjami społecznymi, zlecania niektórych usług podmiotom ekonomii społecznej itp. Wydawałoby się, że wprowadzone zostały całkiem nowe rozwiązania, ale przecież podobny system funkcjonował w okresie międzywojennym. W pomoc na rzecz najbardziej potrzebującym angażowane były różne sektory tj. państwowy, prywatny, jak i społeczny. Obecnie również działania na rzecz osób tego potrzebujących mają być skoordynowane, adekwatne do potrzeb, ustalane we współpracy z innymi instytucjami. W taki sposób możemy szybciej reagować na zaistniałe potrzeby.
Wielu osobom błędnie wydaje się, że pomoc społeczna polega wyłącznie na przekazywaniu środków finansowych osobom biednym. Tak bowiem nie jest, zadania jakimi zajmują się pracownicy socjalni polegają między innymi na pomocy w rozwiązywaniu problemów opiekuńczo-wychowawczych, ograniczaniu występowania przemocy w rodzinie, pomocy w sytuacjach choroby czy niepełnosprawności. Osoby, korzystające z poradnictwa, czy pracy socjalnej nie muszą spełniać kryteriów finansowych, jest to pomoc świadczona niezależne od dochodu i może z tej formy wsparcia skorzystać każdy tego potrzebujący.
Pracownicy socjalni pomagają miedzy innymi w odbudowie relacji z najbliższą rodziną, pomagają w kontaktach z innymi placówkami, instytucjami, współpracują z policją, sądami, kuratorami.
Często mieszkańcy nie zwracają się osobiście o pomoc, obawiają się stygmatyzacji, nie chcą być kojarzeni z pomocą społeczną. Niestety każdy z nas miewa lepsze i gorsze dni, nie zawsze sami potrafimy poradzić sobie z problemami, potrzebujemy wtedy wsparcia innych osób. Nie bójmy się prosić o pomoc, czy to sąsiadów, znajomych czy pracowników instytucji do tego powołanych. Nikt z nas nie jest doskonały.
Pomoc społeczna polega na podejmowaniu działań pomocowych z poszanowaniem godności każdej osoby, bez względu na stan jej zamożności, pochodzenie, choroby, uzależnienia itp. Każdy z nas jest przecież inny, mamy różne cechy osobowości, wyrastamy w różnych środowiskach, mamy różne nawyki. Nie możemy patrzeć na innych z perspektywy swoich poglądów czy doświadczeń. Fakt, że osoba jest uzależniona, biedna, czy samotna nie wynika wyłącznie z jej winy, stoją za tym różne czynniki. Dlatego nie osądzajmy zbyt szybko innych. Musimy uświadomić sobie, że nie każdy urodził się z wysokim poziomem inteligencji, czy z życiową zaradnością, nie każdy cieszył się wzrastaniem w pełnej, kochającej rodzinie, gdzie czuł się bezpiecznie i mógł się prawidłowo rozwijać. Zatem każdy mieszkaniec, jeżeli potrzebuje wsparcia w rozwiązywaniu sytuacji problemowych może zgłosić się do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Klembowie.